Crteži i slike Georga Redžeka, bez obzira na stereotip tehničke uslovljenosti, nastaju istovremeno, sadržinski se dopunjuju i u porgoramskom pogledu podrazumevaju"reifikovanu" trajnost. Predstavljaju zajednički put ka unutrašnjoj istinitosti sveta SLIKE (humanistička univerizalnost plasičke celine). Ona obavezuje slikara na kontemplaciju i usredsređenost, na odgovarajući sistem plastičkog iskaza koji objedinjava nameru i realizaciju. Zahteva emotivnu aktivnost subjekta kao "imaginarnog posmatrača" koji treba da pronađe sopstveni put sopstvenog doživljaja SLIKE. Njenu, plastičkim opsenama "prekrivenu" istinu koja ne želi da do karaja bude upoznata. Istinu SLIKE, Redžek objašnjava njom samom, njenom postojanošću u kontekstu tumačenja nekih, njegovim promišljanjima bliskih, u osnovi, univerzalnih vrednosti humanističke tradicije slikarstva/crteža. Sadržinsku osnovu čine izazovi "opštih značenja", shvaćenih kao ideala kojima se teži, koji se nikada ne mogu da dosegnu, koji su uvek novi i, nimalo paradoksalno, sve udaljeniji. U slikama/crtežima, slikar vodi samo njemu važan disput sa sopstvenom savešću i neprijatnim izazovima vremena, raspravlja o dobru i zlu, o lepom, o idealu uzvišenog, o melanholiji i, nadasve, o ljubavi i sreći.
SLIKA Georga Redžeka nije sentimentalni već ubedljiv plastički zapis o humanom uprkos neprijatnoj, obespokojavajućoj stvarnosnoj zbilji. Slikar ne želi da joj se suprostavi, ni da je ignorisanjem odbaci, da prenebregne njenu prisutnost. Približava joj se oprezno, objašnjava je sa emotivne distance čoveka koji poznaje i razume razloge prisutnosti zla koje ne ilustruje simboličkom pričom već moćima SLIKE, pikturalnošću slikarske materije i konstruktivnim crtežom ukazuje na vreme socijalne destrukcije. Služi se metaforama, izbegava (simbolički kod), direktnost iskaza, naraciju. Iako su njegovi crteži i slike moguća sećanja na konkretne prizore, oni nisu scenični, umereno su groteskni, pre utišani, njegov iskaz je pre diskretno negovešten nego direktno iskazan. Izbegava retoričnost i izazov didaktičkog, opredeljuje se za plastički govor SLIKE, za njenu tajanstvenost i intrigantnu nepotpunost kao neizrecivost značenja. Ne oponaša stvarnost ma kakva ona bila već je dograđuje ali je, istovremeno, i svodi na područja uzdržanih alegorija koje nas ne mogu učiniti ravnodušnim. Naprotiv, svoju strepnju kao iznuđeni stav slikara, izjednačava sa našim saznanjem o (atavističkoj sumnji) u slabašne sile dobra i u nedostižni ideal spokojstva.
Plastični svet Redžekove SLIKE, koja u osnovi neutrališe podelu na sliku kao slikarstvo i crtež kao crtanje (jer, slika se i crta, crtež se i slika), predstavlja sistem ubedljive i uzbuđujuće "označene predstrave". Ona je uvek u sferi njegove pikturalnosti, podrazumeva boju pre kao materiju nego kao iluziju. Nikada nije samo vizuelna opsena stvarnog već aluzija na "neizvesnost mogućeg", na predpostavljenu realnost u koju možemo da (po)sumnjamo, da je ne prihvatimo ali ne možemo ostati ravnodušni. Slikar se koristi nasleđem figuracije ali ga prilagođava sopstvenom iskustvu SLIKE. Izazov pikturalnom traži u materiji, u svetlosti i ritmu, u harmoniji koja je nekada i disharmonija, u redu odnosa i konstruktivnih spojeva ali i u njegovoj destrukciji, izbegava "konačno rešenje" jednom slikom/crtežom, prenosi ga u poredak radova koji će tek nastati. Formira krug slika značenja i slika označavanja, u neprekidnom je disputu sa vremenom i istorijom, sa zbiljom koju donekle relativizuje i sa izmaštanim koje sugeriše kao moguću stvarnost.
Miloš Arsić
(Galerija "Podrum", Novi Sad. 16. oktobar - 8. novembar 2005)
